روایت مجله مهر از خانواده حامی حیوانات؛
با کارگری و درآمد لبنیاتی، حیوانات را تیمار می کنیم!
به گزارش حیوان خانگی، دوست دارید با یک خانواده خاص و دوست داشتنی آشنا شوید؟ خانواده ای که از خوشی های مرسوم زندگی می زنند تا برای همه ما خوشی بیافرینند. با خانواده حاجی آبادی، خانواده تیمارگر حیات وحش آشنا شوید.
خبرگزاری مهر؛ گروه مجله: خانواده حاجی آبادی خانواده جالب و خاص و دوست داشتنی است. این خانواده با همراهی همدیگر سال هاست که به تیمار حیات وحش منطقه خود مشغول اند. مردم نیشابور و گوشه گوشه کشورمان باید با این خانواده آشنا گردند و با ایده گرفتن از آنان محیط زیست خودشان را پاس بدارند و از دارایی های زیستی منطقه خودشان حمایت کنند. تجربه این خانواده دوست داشتنی در تیمار ده ها گونه حیوانی را بخوانید:
من حسین حاجی آبادی از روستای حاجی آباد نیشابور. ۲۳ ساله و دانشجوی ترم ۸ حسابداری. هماره با درس، کار کارگری هم می کنم؛ بنایی و گاوداری. در کنار اینها، یکی از مهم ترین کارهایی که می کنم نگه داری و تیمار حیوانات صدمه دیده است.
ما خانوادگی حیوان دوست هستیم
ما کلاً خانوادگی خیلی حیوان دوست هستیم و علاقه بسیاری به حیات وحش داریم. بر مبنای همین علاقه بود که با آقای «خالقی پور» محیط بان برجسته نیشابور آشنا شدیم. وقتی آقای خالقی پور برنامه های تیمار می گذاشتند، به ایشان می گفتم که ما هم علاقه مند هستیم این کار را انجام بدهیم. با پیگیری های من ایشان من را به گروه خودشان بردند و به ما آموزش دادند. این که تیمار حیات وحش چه بایدها و نبایدهایی دارد و هر حیوانی را چطور باید تیمار کرد که بتواند باردیگر به طبیعت برگردد و زنده بماند. اگر حتی بتوانیم یکی از این حیوانات را به طبیعت برگردانیم کار خودمان را کرده ایم. البته بسیاری از برنامه های تیمار و رهاسازی ما موفق بوده است.
تیمار و رهاسازی دلیجه، نخستین تجربه درمان حیات وحش!
اولین بار یک «دلیجه» آوردم. دلیجه های کوچکی بودند که از لانه برداشته شده بودند. ما اینها را بزرگ کردیم و توی طبیعت رها کردیم. البته چون تازه کار بودیم متأسفانه یکی از جوجه ها تلف شد و از بین رفت. واقعاً برای ما سخت بود و خیلی اذیت شدیم. نزدیک دو سه ماه دلیجه را نگه داشتیم و به خوراکش رسیدگی کردیم. دلیجه ها خرج زیادی ندارند؛ ما هفته ای یکی دو کیلو گوشت بلدرچین می گرفتیم و به جوجه ها می دادیم. گوشت بلدرچین چون نرم است راحتتر می خورند. این را با دل مرغ قاطی می نماییم و به آنها می دهیم. خلاصه با شرایط سختی نخستین دلیجه را بزرگ و رهاسازی کردیم. این نخستین تجربه ما در تیمار حیوانات بود که سبب شد ادامه دهیم.
عدد حیواناتی که تیمار کرده ایم از دستم در رفته!
واقعاً دشوار می باشد که بگویم تا امروز چند تا حیوان را نگه داری و تیمار کردیم. بخصوص که در روستای خودمان هم به نگه داری حیات وحش معروف شدم و هرکس هر حیوانی که می بیند را برای من می آورد. من ابتدا به اداره محیط زیست زنگ می زنم و به آقای خالقی پور گزارش می دهم و از ایشان راهنمایی می گیرم که حیوان را نگه دارم یا به اداره محیط زیست ببرم. اگر اجازه بدهند حیوان را می گیرم. حیوان هایی که می آورند متنوع است؛ از سارگپه که یک نوع شاهین است و از عقاب کوچک تر است، تا راسو و غیره. تا امروز خودم سه تا راسو، سه چهار تا دلیجه، ده دوازده تا هم سارگپه و تعداد زیادی حیوان دیگر که جزئیات شان در خاطرم نیست را به خانه آورده و تیمار کرده ایم. واقعاً یادم نیست، چون حیوان زیاد برای من می آورند. عددش از دستم در رفته، خیلی زیاد بوده. ولی مثلا من در جغد سررشته ندارم، برای همین اصلاً قبول نمی کنم. من سمور و راسو و بعضی پرندگان را قبول می کنم. چون نگه داری از هر حیوان شرایط خودش را می خواهد و باید بتوانی او را به خوبی مراقبت و تیمار کنی و به مرحله رهاسازی برسانی.
مادرم بیشتر از من برای حیوانات وقت می گذارد و دلسوزتر از من است
من بار اولی که حیوان آوردم یکسری مخالفت ها در خانواده بود. می گفتند می خواهی اینها را نگه داری که چه بشود؟ می گفتم من علاقه دارم. بعد کم کم جوری شد که اگر هم من می رفتم جایی، این مادرم بود که به حیوانات رسیدگی می کرد. از من به حیوانات بیشتر می رسید. خانواده پس از من دلسوزتر شدند و خیلی همراهی می کنند. الآن خودم و برادر و مادرم به کار حیوانات رسیدگی می نماییم. توی رهاسازی هم هر سه نفری با هم می رویم. شعار ما هم در این کار «فرهنگ سازی» است. دوست داریم مردم را آگاه نماییم. آقای خالقی پور همیشه می گوید ما محیط بانان نمی توانیم این گستره وسیع را تحت نظر داشته باشیم؛ برای همین باید تمام مردم به یاری طبیعت بیایند. خداراشکر با همین نگاه توانستیم بسیاری از جامعه محلی را با خودمان همراه نماییم. الآن اگر کسی از روستای ما با حیوانی مصدوم روبرو شود، او را از بین نمی برند یا اسیر نمی کنند و سریعاً به ما گزارش می دهند. اگر یک مار در حیاط خانه یا زمین شان ببینند آنرا نمی کشند و از مار روغن گیری نمی کنند. بلکه حیوان را زنده گیری می کنند و در طبیعت رهاسازی می کنند. این برای ما دستاورد بزرگی است، ولی هنوز خیلی ها ما را نمی شناسند و دوست داریم کارمان را به افراد بیشتری معرفی نماییم.
مجبور شدم سه بار واکسن هاری بزنم
نگه داری از حیوانات و تیمار آنها واقعاً دردسر زیادی دارد. این کار برای خود ما خطرات زیادی دارد و امکان دارد هر اتفاقی برای ما بیفتد. بارها شده که ما هنگام تیمار گرفتار صدمه شده ایم و مجبور شده ایم برای پیشگیری از بیماری واکسن بزنیم. مثلا یکبار یکی از راسوها یا «زرده بر» ها دست من را گاز گرفت و از آنجائیکه این حیوان می تواند بیماری های مختلف را انتقال دهد من مجبور شدم سه بار واکسن هاری بزنم. با همه این سختی ها، چیز جلودار ما نیست و هیچ چیزی به اندازه لذت رهاسازی آن حیوان لذت بخش نیست. من شخصاً خودم را در برابر آیندگان مسئول می دانم و محافظت از این میراث طبیعی و الهی را وظیفه خودم می دانم. چه کسی می تواند انکار کند که ما جهت زندگی در کره زمین به همه حیوانات نیاز داریم؟
سازمان محیط زیست به دوست داران حیات وحش کارت شناسایی اختصاص دهد
تنها ناراحتی که دارم اینست که هیچ حمایتی از ما نمی گردد. در گروه خود ما کسانی هستند که توسط همسایگان شان از آنها شکایت شده، چون فکر می کردند که اینها دارند به صورت غیرقانونی حیوانات را نگه داری و خرید و فروش می کنند. توسط پلیس بازداشت شده اند و حیوانات از آنها گرفته شده است. می خواهم بگویم که از ما حمایت قانونی نمی گردد. اگر سازمان حفاظت محیط زیست به ما دوست داران حیوانات کارتی بدهد که معرف ما باشد، از مشکلات زیادی جلوگیری می شود. هم همسایگان و ادارات مختلف با ما همراهی می کنند و هم ما بعنوان یک گروه داوطلب به یک تشخص مناسب رسیده ایم و نقش و جایگاه مان مشخص می شود.
باید حیوانات را وحشی بار بیاوریم تا در طبیعت زنده بمانند
این حیوانات نباید آدم ببینند. اگر آدم ببینند خوی آدمی می گیرند و نمی توانند به طبیعت برگردند. برای همین خود من زیاد با حیوانات دم خور نمی شدم. بامداد که به سر کار می روم یک وعده غذایی برایشان می گذارم تا غروب. غروب که برمی گردم یک وعده دیگر می گذارم و می روم. کاری می کنم که من را نبینند و وحشی بار بیایند. برخی از وقت ها اگر شکار برایشان می آورم می گذارم و خودم می روم. اینطوری آنها شکار را یاد می گیرند و موقع برگشت به طبیعت با مشکل مواجه نمی شوند.
مادرم از سود لبنیاتی به درمان و نگه داری حیوانات کمک می کند
بعضی ها از هزینه های این کار می پرسند. باید اینجا از مادرم تشکر کنم که همه جوره همراه من هستند. ما لبنیاتی داریم که مدیریتش با مادرم است،. مادرم هم وقتی دید که ما خیلی به حیوانات علاقه مند هستیم، چندسال است که هر ماه قسمتی از سود لبنیاتی را برای این کار در نظر می گیرد. با همین پول یک گوشه از انبارمان را برای حیوانات مناسب سازی کردیم. قسمتی از هزینه درمان و غذای حیوانات هم از لبنیاتی و البته پول هایی که خودم از کارگری و گاوداری به دست می آورم تأمین می شود. هزینه شان بستگی به نوع حیوان دارد. اگر دلیجه باشد خرجش زیاد نیست ولی سارگپه خوراک زیادی دارد. باید روزی ۲۰۰ گرم گوشت مرغ بخورد. خوشبختانه مادرم با سود لبنیاتی اش از ما حمایت می کند. هرماه بین سیصد تا پانصد هزار تومان مادر کمک می کند؛ خودم هم کارگر هستم و هر چقدر بتوانم برای این کار هزینه می کنم. باید بدانید که هزینه نگه داری از حیوانات فقط غذا نیست؛ بلکه هزینه درمان آنها گاهی چندبرابر غذا می شود. برخی از حیوانات بال شان شکسته است و باید از بال شان عکس بگیریم. اینها هزینه زیادی دارد.
این کار را برای شادی روح پدرم انجام می دهم؛ یک «خدابیامرز» کافی است...
خیلی ها به من می گویند بیکار هستی یا پولت اضافه آمده است که خرج حیوانات می کنی؟ من همیشه می گویم من آدم خوبی که نیستم، ولی اگر همین کار یک «خدابیامرزی» برای پدرم داشته باشد برای من بس است. مسائل مالی اش برایم مهم نیست و دوست دارم ثواب این کار به روح پدرم برسم.
هیچ چیزی با لذت رهاسازی حیوان تیمارشده برابر نیست
رهاسازی ها اینطوری است که پس از چندماه نگه داری حیوان، کسانی که در تیمارش نقش داشته اند حضور پیدا می کنند و خودشان حیوان را رها می کنند. ما تاکید زیادی داریم هرکسی که نقش زیادی داشته توی دوربین باشد و از رهاسازی اش فیلم گرفته شود. گاهی وقت ها مادرم من را کنار می زند و می گوید «ما خوبش کردیم. تو که کاری نکردی»! من را کنار می زند و می گوید خودم رهاشان می کنم، شما بروید! واقعاً حس خوبی دارد وقتی که پرنده را آزاد می کنی. وقتی پرواز می کند و اوج می گیرد و به تو نگاه می کند. هیچ لذتی با این لحظه برابر نیست. البته ما رهاسازی ناموفق هم داریم. بعضی وقت ها پرنده را رها می کنی اما نمی رود. کلسیوم کم دارد یا نمی تواند خوب بال بزند. مجبوریم باردیگر برداریم و دو سه ماه دیگر نگه ش داریم.
از بچگی دوست داشتم محیط بان شوم ولی...
تا هروقت بتوانم این کار را ادامه بدهم. الآن حیوان ها عضوی از خانواده ما شده اند. برای همین تا هر وقت که امکان داشته باشد ادامه می دهیم. توی خانه هم برای حیوانات جای مناسبی درست کرده ایم و حالا حالاها کار داریم. علاقه من به طبیعت و حیوانات قدیمی است. بچه که بودم، مستندهای پلنگ ایرانی را نگاه می کردم و گریه می کردم. اینقدر طبیعت را دوست داشتم. آرزو داشتم محیط بان شوم، ولی نشدم. می دانی چرا؟ چون می بینم که هیچ حمایتی از محیط بانان نمی گردد. بسیاری از محیط بان های خوب مثل آقای خالقی پور می خواهند انصراف بدهند. کسی توان ادامه ندارد، چون حمایت نمی گردد.
سه تا شکارچی را از کارشان منصرف کردم
تا وقتی من توی روستا باشم همه چیز خیلی خوب است! حتی اینجا چند تا شکارچی پرنده داشتیم که من سه نفر از آنها صحبت کردم و این کار را کنار گذاشتند. چکاوک شکار می کردند و توی قفس می گذاشتند. اینقدر از این پرنده شکار کرده بودند که دیگر درحال انقراض است. قبلاً اینجا پر از صدای چکاوک بود اما چند سالی است که بسیار کم صدای زیبایشان شنیده می شود. امیدوارم روزی همه ما باردیگر صدای پرندگان را در شهرها و روستاها بشنویم و لذت ببریم.
منبع: حیوان خانگی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب