باغستان قزوین هر روز آب می رود
آن باغستان كجا و این باغستان كجا!
به گزارش حیوان خانگی راهش را خوب یاد گرفته اند، یا آتش به جان درختان می اندازند تا خاكستر نفس را بند آورد یا نخست ریشه درختان را در دل زمین خشك می كنند و با قطع آنها به مرور علاوه بر خانه ها، كارگاه های ساختمانی و شركت های خدمات شهری در میانه های باغستان سنتی قزوین قد علم می كنند، تا حلقه سبزی را كه از قرن ها قبل، دور تا دور شهر ۹هزارساله قزوین كشیده و ریه های تنفسی شهر شده و حتی جایش را در سفرنامه های سیاحان مختلف باز كرده، به مرور حذف نمایند.
به گزارش حیوان خانگی به نقل از ایسنا، برای محوطه سرسبز و تاریخی چندهزار هكتاری باغستان شماره ثبت ملی گرفته اند و هرگاه نیاز شد در بوق و كرنا می كنند كه یكی از بزرگترین لكه های سبز و تاریخی دنیا را دارند.
راه دور نرویم؛ همین چند ماه قبل بود وقتی بارانِ بهاری به سیل تبدیل شد، مدیریت شهری «باغستان قزوین» را اعجوبه تاریخی شهر نامید كه نگذاشت هیچ صدمه ای به شهر و مردمش وارد شود، اما از جانب دیگر قطع بی رویه درختان باغستان و ساخت وسازهای پیاپی سال هاست باغستانِ قزوین را آب كرده است.
هرچند اولین زخمی كه در حدود ۸۰ سال قبل به پیكره باغستان وارد شد، یعنی كشیدن خط راه آهن بین شهری امروز خود یك اثر ملی به حساب می آید و حتی در لیست آثار ملی كشور هم به ثبت رسیده، اما دیگر زخم های واردشده به این محوطه تاریخی - طبیعی فقط بار تخریب این شریان حیاتی را زیادتر كرده است. یك روز جای درختان كارگاه خدمات شهری سبز می كنند و روز دیگر كارگاه های ساختمانی و كارخانجاتی كه فقط دور تا دور شهر را بلدند تا شاید خویش را بین درختان پنهان كنند، یا خانه هایی كه یك شبه پی ریزی ساختمان های شان انجام می شود تا باغستان را آب كنند.
حتما مسئولان شهری از شهرداری و كمیسیون های مربوطه اش تا میراث فرهنگی كه مجوزهای بی رویه قطع درختان باغستان را صادر می كنند، چشم شان به سفرنامه های چندین قرن قبل نخورده؛ وقتی پیانزو دل لاواله ایتالیایی، كه در ۱۰۲۵ هجری قمری در دربار شاه عباس میهمان پادشاه بود، در سفرنامه خود قروین را این طور توصیف كرد: «قزوین شهری محصور در درختان و باغ های بزرگ كه همچون نگینی در وسط باغ ها می درخشد.»
یا كتاب «هفت اقلیم» حمدالله مستوفی در ۷۴۰ قمری كه قزوین را از شهرهای قدیم جهان می داند و می گوید «از غرائب دنیا باغات انگور آن جاست كه در سالی زیاده از یك بار آب نمی خورد و این كه سالی یك نوبت كه آب می خورد وقتی است كه نیاز به آب ندارد یا پیش از نوروز كه وقت وفور آب قزوین است... میوه انگور شاهانی و خربزه و پسته نیك می شود. همچون اسناد معتبر طومار تقسیم آب رودخانه ها است كه متعلق به قرن هشتم هجری قمری است. این طومارها نحوه تقسیم آب رودخانه های شهر را میان باغ ها مشخص می نموده است.»
اما قزوین امروز با قزوین آن سال ها آن قدر متفاوت می باشد كه اگر قرار بود در این دوران بار دیگر هر كدام از آن سفرنامه نویسان قزوین را ببینند، حتما آنرا نمی شناسند، كه قطار توسعه راه اشتباهی را كه از چند دهه قبل در تهران شروع شده پیش گرفته و به سرعت جلو می رود.
هرچند در این میان فعالان میراثی قزوین در آخرین تلاشهای شان برای نجات باغستان در جدال بین بتون ها و طبیعت شهر سنتی قزوین، تك درختِ باقی مانده در بخشی از باغستان را «دیده بان» گذاشته اند تا نشانی باشد برای وقتی كه ردِپای بتون ها روی باغستان محكم تر شد.
بخشی از باغستان كه برای ایجاد بزرگراه از بین رفته است
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب