شكار یك مبحث احساسی نیست
به گزارش حیوان خانگی یك متخصص اكولوژی و مدیریت حیات وحش تاكیدكرد: شكار یك مبحث احساسی نیست بلكه یك مبحث علمی است و سازمان حفاظت محیط زیست برپایه سرشماری هایی كه از مناطق تحت حفاظت خود انجام می دهد پروانه های شكار را صادر می كند.
به گزارش حیوان خانگی به نقل از ایسنا سازمان حفاظت محیط زیست به منظور اجرای قوانین و با هدف بهره گیری از شكار بعنوان یكی از ابزارهای مدیریتی در زیستگاه ها هرساله نسبت به تدوین دستورالعمل های مربوطه و ابلاغ آن به ادارات كل حفاظت محیط زیست استان های متقاضی صدور پروانه اقدام می كنند اما چگونگی عملكرد این سازمان برای صدور پروانه شكار با پرسش هایی همراه بوده است بخصوص آن كه این سازمان از بهمن ماه تا آخر سال از لغو مجوز شكار برای اتباع خارجی اطلاع داد.
عبدالله سالاری مدیر عامل انجمن حامیان و پژوهشگران حیات وحش در گفت و گو با ایسنا درباره علل صدور پروانه های شكار اظهاركرد: علم مدیریت حیات وحش یكی از علومی است كه در سطح جهانی از زمان های گذشته مورد توجه بوده و الان هم یكی از علوم برتری است كه در سطح بین المللی روی آن كار می شود اما در ایران رشته ای با عنوان «مدیریت حیات وحش» وجود ندارد و این یكی از نقصان هایی است كه در كشور داریم.
سالاری با اشاره به اینكه شكار یكی از ابزارهایی است در علم مدیریت حیات وحش به منظور كنترل و حفاظت از جمعیت حیات وحش مورد استفاده قرار می گیرد، اظهار داشت: شاید اینگونه به این مسئله نگاه شود كه چطور با كشتن یك حیوان می خواهیم جمعیت حیات وحش را حفاظت نماییم اما باید بدانیم ابزارهایی كه برای حفاظت جمعیت حیات وحش نیاز داریم امكانات و بودجه است. امكانات را باید از راه بودجه تهیه كرد این در حالیست كه سازمان حفاظت محیط زیست نه تنها در ایران بلكه در سراسر جهان محدودیت های بودجه ای برای حفاظت از جمعیت حیات وحش دارند. در نتیجه از مازاد جمعیت حیات وحش برداشت (شكار) انجام و به صورت خیلی محدود تعداد كمی پروانه شكار صادر می شود. بودجه حاصل شده از فروش پروانه شكار هزینه های حفاظت از جمعیت آن گونه را تأمین می كند.
وی با اشاره به اینكه یك فرد از جمعیت یك گونه را قربانی می نماییم تا جمعیت را حفاظت نماییم، اظهار نمود: این مورد كه از چه فردی از جمعیت حیات وحش و نحوه برداشت آن حائز اهمیت می باشد ازاین رو هر فردی از آن جمعیت برداشت نمی گردد بلكه فردی برداشت می شود كه به آن «تروفه» گفته می شود؛ یعنی فردی از یك گونه كه به لحاظ بین المللی دارای یك سری شاخص ها و خصوصیاتی است و بیشتر شكارچیان قصد شكار تروفه را دارند.
مدیر عامل انجمن حامیان و پژوهشگران حیات وحش در ادامه اظهار داشت: تروفه معمولا «نر سالخورده » است كه به یك سری شاخص ها و معیارهایی رسیده باشد تا امتیازات لازم را كسب كند. شاخص و معیارهای اصلی امتیاز برای حیواناتی مانند «قوچ» و «كل» طول شاخ و قطر شاخ است. به صورت كلی هیچ زمان یك ماده یا نر جوان بعنوان تروفه شناخته نمی گردد و معمولا از آنها برداشت انجام نمی گیرد.
سالاری با اشاره به اینكه برای صدور پروانه های شكار باید ضوابطی را از چند جنبه مختلف در نظر گرفته شود، اظهار نمود: ساختار جمعیتی یك گونه در یك منطقه خاص همچون این جنبه هاست. علاوه بر جنبه های اكولوژیك باید به ساختارهای اجتماعی و اقتصادی منطقه هم توجه كرد چون كه امكان دارد جمعیت یك گونه حیات وحش به ظرفیت یا حداقل جمعیت قابل برداشت نرسیده باشد اما به علت مسائل اجتماعی و اقتصادی حاكم در آن منطقه امكان برداشت یك یا دو فرد از آن جمعیت وجود داشته باشد و با فدا كردن یك یا دو فرد از جمعیت یك گونه پول هنگفتی به دست آید كه صرف حفاظت از آن منطقه و گونه های آن شود.
وی تصریح كرد: صدور پروانه شكار و تمام مسائل مربوط به آن مهم و منوط به این است كه پولی كه از شكار قانونی چند فرد از جمعیت حیات وحش به دست می آید صد در صد در آن منطقه و برای گونه برداشت شده هزینه شود و اگر این بخش از كار به درستی انجام نشود صدور پروانه شكار منتفی است و به هیچ عنوان صدور پروانه های شكار ارزشی ندارد. سازمان حفاظت محیط زیست هیچ كشوری نباید این طور فكر كند كه من فقط پروانه را صادر می كنم و مشخص نشود درآمد ناشی از آن صرف چه كاری می شود؟
این دكتری تخصصی اكولوژی و مدیریت حیات وحش تصریح كرد: نحوه هزینه كردن پول به دست آمده از صدور پروانه های شكار بسیار مهم می باشد. تحقیقات بین المللی انجام شده درباره شكارچیان خارجی كه در كشورهای مختلف برداشت انجام می دهند، نشان داده است این افراد بیشتر در مناطقی علاقمند به شكار هستند كه بیشترین شفافیت برای هزینه كرد این پول ها را دارند تا مناطقی كه مشخص نیست این پول هزینه چه كاری می شود ازاین رو در سطح بین المللی هم دغدغه حفاظت وجود دارد.
مدیر عامل انجمن حامیان و پژوهشگران حیات وحش با اشاره به اینكه در سراسر جهان در یك فصل مشخص برای پرندگان مهاجر و بومی پروانه های شكار صادر می شود و در یك فصل خاص افراد می توانند شكار را انجام دهند، اظهار نمود: اگر سازمان حفاظت محیط زیست در یك منطقه ای پروانه شكار صادر می كرده است و الان صادر نمی كند به نظر می آید باید علل علمی و منطقی خویش را برای این تصمیم به شكارچیان عرضه كند، چونكه زمانی كه مجوز برای حمل سلاح شكاری و استفاده آن برای شكار به افراد داده می شود و سلاح شكاری در دست برخی مردم قرار می گیرد، ضابطه و قانون حكم می كند كه سازمان حفاظت محیط زیست برای آن افراد برای زمان و تعدادی مشخص در مناطق خاص پروانه شكار صادر كند.
سالاری افزود: با بررسی تعداد پروانه های صادر شده برای شكار پرندگان از جانب سازمان حفاظت محیط زیست مشخص می شود كه تعداد پروانه ها با جمعیت پرندگان یك منطقه منافاتی ندارد چونكه تعدادی كه برای شكار قید می شود لزوما تعدادی كه در واقع شكار می شوند نیست یعنی اگر پروانه ای صادر شود كه شكارچی بتواند در یك روز چهار قطعه پرنده شكار كند به این مفهوم نیست كه شكارچی حتما در آن روز موفق به شكار چهار قطعه پرنده شود حتی شاید یك شكارچی مجوز را دریافت كند اما به شكار نرود یا تنها یك مرتبه به شكار برود ازاین رو تعداد قید شده در پروانه های شكار به مفهوم شكار قطعی همان تعداد نیست.
وی خاطرنشان كرد: كسانی كه با كسب پروانه شكار برداشت انجام می دهند افرادی هستند كه برپایه قانون به آنان اجازه داده شده است تا از این حق خود استفاده كنند و اگر این حق از این افراد سلب شود به نظر نمی رسد آنان در منزل بمانند و دیگر شكار نكنند. در حقیقت اگر سازمان حفاظت محیط زیست پروانه شكار صادر نكند افراد قانون مند را هم بی قانون می كند.
سالاری با اشاره به اینكه مبحث شكار همیشه و در تمام جهان محل مناقشه بوده است، اظهار داشت: قرار دادن تمركز روی این مورد كه آیا شكار عملی اخلاقی است یا خیر راه به جایی نخواهیم برد و باید به نتیجه حاصل شده از آن توجه كرد و دید كه آیا درآمد كسب شده از شكار كمكی به حفاظت حیات وحش در منطقه ای خاص كرده است یا خیر؟
وی تصریح كرد: سازمان های بین المللی مانند «اتحادیه بین المللی حفاظت از طبیعت»(IUCN) كه معتبرترین مرجع بین المللی در زمینه حفاظت حیات وحش هم است نسبت به بهره برداری پایدار از حیات وحش سفارش كرده اند.
این دكتری تخصصی اكولوژی و مدیریت حیات وحش به بیان یك مثال پرداخت و اظهار نمود: در منطقه «درمیان» و «سربیشه» در استان خراسان جنوبی «قوچ اوریال افغان» وجود دارد كه خواستار بسیار زیادی در جهان دارد و در گذشته تصور می شد برای شكار این گونه تنها باید به كشورهای «افغانستان و «پاكستان» سفر كرد اما این قوچ در ایران هم زندگی می كند و یك فرد سالخورده از این گونه قوچ در استان خراسان جنوبی شكار شد و دارای سن و سال و ارزش تروفه ای بسیار بالایی بود. این قوچ اوریال افغان ثبت جهانی شد و ركورد دهم جهان را برای خود ثبت نمود و برای نخستین بار از ایران گزارشی از یك گونه تروفه ای پرارزش با این خصوصیات ثبت و ضبط شد.
وی افزود: ثبت جهانی این قوچ اوریال افغان می تواند شاخص و نشاندهنده وضعیت حیات وحش ایران باشد یعنی نشان داده است محیط بانان كه نوك پیكان حفاظت منطقه هستند، در این منطقه بسیار زحمت كشیده اند تا یك قوچ با چنین خصوصیاتی را حفظ كنند و متخلفان نتوانسته اند نفوذ كنند و آنرا از بین ببرند و در نتیجه یك شخصی این قوچ را برداشت و ثبت جهانی كرده و یك افتخار برای ایران ثبت شده است.
مدیر عامل انجمن حامیان و پژوهشگران حیات وحش درباره تأثیر صدور پروانه های شكار بر جامعه محلی اظهاركرد: صندوق ملی سازمان حفاظت محیط زیست كه مرجع صدور پروانه های شكار است از محل درآمدهای ناشی از این پروانه ها كه برای اتباع خارجی با قیمت دلار محاسبه و دریافت می شود توانست در مناطقی كه برای آن پروانه شكار صادر شده بود مدرسه و مسجد بسازند، به روستاها آبرسانی و محیط بانی ها را تجهیز كند و در نتیجه جوامع محلی از طریق های مختلف منتفع شدند.
سالاری در انتها صحبت های خود اظهار داشت: صندوق ملی سازمان حفاظت محیط زیست همینطور درآمد حاصل از صدور پروانه های شكار را برای جبران خسارات باغ هایی صرف می كند كه توسط حیات وحش آن منطقه تخریب شده اند و در نتیجه جامعه محلی به جای اینكه آن حیوانات را بكشند یا مسموم كنند. پولی را بابت جبران خسارات دریافت می كنند و به این آگاهی می رسند كه محافظت از حیات وحش منطقه خود می تواند علاوه بر تقویت حیات وحش، سبب درآمد بیشتری برای آنها شود.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب